Denisa, vajza nga Vlora na tregoi nje histori motivuese nga jeta e saj. Ajo na tregoi se pengesat kalohen dhe se eshte ceshtje kendveshtrimi. Edhe kur je me MS mund te kercesh pse jo edhe Napolonin?
” Ishte Ditëlindja ime e 30-te. Te gjithe ishin mbledhur ne Restorant gjithe gezim. Nuk vjen perdite nje moment i tille ne jeten e njeriut.
Une Denisa, sot mbush 30 vjec. Falenderoj Zotin qe me dha jeten dhe familjen time, por edhe miqte.
Por, une kam veshtiresite e mia ne ecje qe nuk i fsheh nga askush dhe qe perpiqem perdite te permiresohem.
Te dashur miq, une nuk kercej dot, pasi semundja ime ma ka shkaktuar kete kufuzim.
Teksa isha e menduar dhe po shikoja njerzit duke kercyer me dashuri, nje dore me terhoqi drejt vetes si me magji. U ndjeva e sigurte cuditerisht.
Ishte nje dore e njohur per mua qysh ne momentet kur hapa syte e deri tani qe po mbush 30 vjec.
Ishe ti baba. Ti dhe familja ime jeni mbeshtetja ime. Por kuptohet babai per bijen eshte shume i vecante.
Ne krahet e tu baba, kerceva dhe harrova gjithcka. Nje energji pafund pozitive me pershkoi.
Ky ishte nje kercim ne qiellin e shtate.
Qe atehere kam filluar te mendoj dhe besoj se gjithcka do kaloje si nje enderr e keqe dhe po punoj per kete.”
Kjo ishte historia e mrekullueshme e Denises qe e ndau me ne. Ne e falenderojme shume ate.
