Nga Johnice / Kalifornia
Unë jam si moshe në mesin e të 50-tave, e martuar, me një djalë të rritur dhe dy mbesa. Historia ime është shfaqur në revista të shumta dhe në një program televiziv gjatë kohes se ditës, “Momentet e Jetës”, në 2002. Unë u diagnostikova me MS 14 vjet më parë, pasi pësova një rrezim.
Vite më parë, unë kisha përjetuar një paaftësi për të vrapuar në një vijë të drejtë dhe përfundimisht u përplasa me një mur. Më vonë kisha probleme me shikimin, por përfundimisht kalova një kohë të gjatë pa simptoma. Pastaj fillova të vërej se mendja ime planifikonte të shkonte në një drejtim, por trupi im shkonte në drejtim të kundërt.
Unë u përpoqa ta mbaja sekret këtë fakt , derisa pësova një rrezim shume te keq.
Këmba ime ishte thyer aq shumë sa nuk isha në gjendje të ecja ose të drejtoja këmbën time. Një pronar i dyqanit aty pranë thirri burrin tim, i cili mbërriti me djalin tim për të më çuar në spital. Pas disa testeve, doktori na informoi se kisha MS.
Ky ishte lajmi më i keq që mendova se mund të merrja, sepse babai im kishte MS, të diagnostikuar qe në të 30 -at. Ai kaloi një kohë të vështirë, derisa u largua nga kjo bote përfundimisht nga një diagnozë shumë më e keqe ajo e leukemisë.
Duke u menduar përsëri, unë tani qe po e mendoj kisha simptoma të MS në mesin e të 30-ave.
I jam shumë mirënjohëse familjes sime dhe miqve të veçantë që kanë qëndruar pranë meje gjatë gjithë sprovës sime. Pas dëmtimit të këmbës, shëndeti im u përkeqësua me shpejtësi. Unë nuk mund të ecja ose të lëvizja, dhe nganjëherë, nuk mund të shihja, dëgjoja ose flisja.
Unë qendrova në një spital për një vit, por përfundimisht vendosa për të ardhur në shtëpi dhe për t’u kujdesur nga familja ime.
Një mik i dashur më tha pastaj për një qendër MS në UCLA. Stafi mendoi se isha një perspektivë e mirë për programin e tyre të mirëqenies, dhe unë u bëra anëtari i parë i qendrës në ditën kur dyert e tyre u hapën në 2001. Një herë në javë do të kaloja pesë orë me një staf të përkushtuar dhe vullnetarë mbështetës, duke ndjekur një program me tre drejtime strategji për mirëqenien: fizike, emocionale dhe rekreative.
Pas pesë vitesh të gjata në një karrige me rrota, terapistët fizikë më ndihmuan të ngrihesha dhe të ecja përsëri. Mjekët u mahnitën me përparimin tim. Duke u përqëndruar në fuqizimin, stafi shpesh përsëriste mantra të tilla si, “Përqendrohuni në atë që mund të bëni dhe jo në atë që nuk mund të bëni”.
Ushtrimet e vazhdueshme dhe të vazhdueshme janë jashtëzakonisht të rëndësishme për individët me MS.
Përveç shkuarjes në qendër, unë ndjek terapi intensive fizike tre ditë në javë. Qëllimi im është të eci vetë pa një shoqerues. Unë u jap shumë merita mjekëve të mi dhe gjithashtu ilaçeve të miratuara të MS të cilat i injektoj çdo ditë.
Unë dikur thosha, “Unë nuk mund ta bëj atë” … dhe tani unë them, “Po, unë mundem!”